Mistyka szaleństwa i ciężkiej roboty. Czego uczy nas święty Józef?

#mójŚwięty

Każdy wierzący i wątpiący zapewne chciałby, aby w jego życiu miało miejsce jakieś duchowe „Wow” – jakieś fajne objawienie, głos z Góry, niewytłumaczalne uzdrowienie ze śmiertelnej choroby dzięki modlitwie. Wydaje nam się, że gdyby coś takiego miało miejsce, to już zawsze żylibyśmy „po Bożemu” – w końcu mielibyśmy przecież pewność, że Bóg istnieje i ma w zwyczaju słuchać tego, o co go prosimy. Nasza epoka wyżej ceni szkiełko i oko, niż czucie i wiarę – i nie wiem, czy można coś z tym zrobić.

Problem polega jednak na tym, że większość osób wierzących raczej nie miewa ekstaz, nie widuje swojego Anioła Stróża i czasem ma wrażenie, że podczas modlitwy gada sama ze sobą. Niekiedy może to prowadzić do występowania katokompleksów – skoro święci widywali w objawieniach Jezusa, mogli rozmawiać z Matką Bożą, a niekiedy było im dane także podejrzeć, jak żyje się w Niebie, to czemu mnie się to nie przytrafia? Widocznie nie jestem pierwszoligowym katolikiem, nie umiem żyć z Bogiem. Przegrana sprawa.

Antidotum na tego rodzaju myśli może być uzmysłowienie sobie, że w historii Kościoła nie brak świętych, których relacja z Bogiem bardziej przypominała długą wymianę listów, niż rozmowę na Skype. I nie dotyczy to jedynie świętych mało znanych, drugoplanowych – w końcu trudno tak określić ziemskiego opiekuna samego Syna Bożego – świętego Józefa.

Długo by mówić (a właściwie pisać) o tym, dlaczego postać tego świętego tak bardzo nas fascynuje. Skupimy się na kilku powodach, dla których Józef z Nazaretu zajmuje pierwsze miejsce w naszym rankingu ulubionych niebian.

Po pierwsze, święty Józef jest doskonałym przykładem na to, że Bogu można być posłusznym nawet wtedy, kiedy cierpi się na niedobór cudów i innych wydarzeń silnie stymulujących religijnie. Józef, prosty cieśla z małej mieściny, dowiaduje się, że będzie ziemskim opiekunem samego Boga. Nie obwieszcza mu tego jednak anioł w jaśniejących szatach, nie słyszy żadnych niebiańskich fanfarów – jego „zwiastowaniem” są słowa jego Żony, której może uwierzyć, ale wcale nie musi. Święty decyduje się zaufać Kobiecie, którą kocha i decyduje się otoczyć opieką Ją i małego Jezusa. Jego życie jest, można powiedzieć, zupełnie zwyczajne – kiedy Józef umiera, Jezus prawdopodobnie dalej mieszka z Matką i pracuje jako cieśla. Przyczyny, dla których jego los potoczył się tak, a nie inaczej, a także stuprocentową pewność co do słuszności własnych wyborów, Józef poznał dopiero po drugiej stronie. Za życia nic, poza kilkoma snami z aniołem (ale przecież wszyscy wiemy, że marzenia senne można interpretować na wiele sposobów i na ogół nie warto przywiązywać się do ich treści) nic niezwykłego, nadprzyrodzonego w jego życiu się nie wydarzyło. Pomimo tego, Józef jest wierny Szefowi i swoim wyborom.

Józef jest także naszym ulubionym „Bożym szaleńcem”. Niewiele osób potrafiłoby kochać tak, jak on – ten wspaniały człowiek nie tylko wbrew tak zwanemu zdrowemu rozsądkowi uwierzył swojej ukochanej Miriam w poczęcie z Ducha i obronił ją przed pomówieniami i karą, ale także stworzył dom Jej i Jej Dziecku, a kiedy było trzeba – z dnia na dzień podjął decyzję o ucieczce do Egiptu (kraju, który Izraelitom nie kojarzył się przecież pozytywnie). Czasami nawet zastanawiamy się, co powiedzielibyśmy Józefowi, gdyby żył w naszych czasach i był naszym znajomym – i ze wstydem musimy przyznać, że być może namawialibyśmy go do niedawania wiary tłumaczeniom Żony, skupieniu się na sobie i życia własnym życiem. Na szczęście Józef był (jest!) człowiekiem, który potrafił kochać o wiele lepiej, niż my. Jeśli po jednej stronie kontinuum umieścimy egoizm, to na przeciwległym końcu, jako jego totalne zaprzeczenie, znajduje się święty Józef.

Sądzimy, że z Józefem powinni zacząć zadawać się wszyscy ci, którzy mają problemy z wiarą, którzy czują się przez Boga opuszczeni – ten święty pokazuje, że bez ekstaz również da się być człowiekiem głęboko wierzącym i że czasami Najwyższy ma po prostu taki pomysł na nas. Może on także być patronem tych osób, które z różnych przyczyn czują się pominięte, mało ważne  – na przykład w rodzinie, w pracy, w Kościele (w Biblii nie ma zapisanego ani jednego słowa wypowiedzianego przez Józefa!). Ziemski ojciec Jezusa na pewno doskonale zrozumie także wszystkich tych, którzy mają problemy małżeńskie lub przechodzą kryzys zaufania w związku. Jako że Józef był „głową” Świętej Rodziny, można z nim spokojnie pogadać na temat kolki u dziecka (sprawdzone info!), poczucia zmęczenia pracą, frustracji wywołanej nieustannym bujaniem się na umowie śmieciowej, a także drobnymi, codziennymi problemami. My za wstawiennictwem Józefa modlimy się zarówno w sprawach duchowych, niematerialnych, jak i do bólu przyziemnych. Co więcej, odkąd na świecie pojawiła się nasza córka i wniosła do naszego życia nie tylko radość, ale i nieprzespane noce, Józef jest naszym głównym ekspertem i doradcą do spraw parentingowych.

On sam przecież to wszystko przerabiał.