Solidarni, ale z kim?

Zakończył się protest osób niepełnosprawnych. Moja Żona Katolwica już pisała na ten temat na Facebooku – sądzimy jednak, że temat nie został wyczerpany. W stosunku do ludzi słabszych – między innymi niepełnosprawnych – wyraża się to, jakim jesteśmy społeczeństwem. I dlatego ja (Katolwica oczywiście też) dużo na ten temat myślę…

Ja dzisiaj chciałem poruszyć temat solidarności i to nie tej historycznej Solidarności, która chyba porzuciła już swoje ideały, tylko solidarności pomiędzy nami Polakami. Jak to jest możliwe, że podczas protestu w Sejmie Polacy nie wyszli na ulice i nie poszli razem pod Sejm? Tak jest oczywiście wygodniej, przecież lepiej posiedzieć w domu niż się w coś zaangażować. Co ciekawe, w manifestacjach w całej Polsce „Jesteśmy i będziemy w Europie” wzięło udział około 240 tysięcy osób!  Jak to jest w takim razie możliwe, że w temacie – moim zdaniem – ważniejszym, w kraju, gdzie podobno jest 90 procent katolików, niewiele zrobiono, aby tym osobom pomóc?

Nasz rząd bez przerwy powtarza, że budżet państwa jest w wyśmienitym stanie – sam pan Premier Morawiecki mówił o tym na spotkaniu z osobami popierającymi obóz rządzący, mówiąc mniej więcej tak (cytat nie pokrywa się w 100%): „Wiele grup społecznych chciałoby abyście Państwo uwierzyli, że budżet jest w opłakanym stanie. Jednak to jest propaganda mediów, które nie są Polskie – proszę pamiętać, że jest ich około 80%”. Skoro tak ważna osoba zapewnia nas, że budżet jest w stanie idealnym mówi, że nie ma 500 złotych na niepełnosprawnych? Pan premier  ogłosił również w tym tygodniu, że rusza program „Mosty +”, a jedna z pań minister komentuje żądania protestujących, że budżet Państwa jest jak budżet domowy – jak są długi i nie ma już nic w budżecie to nikt nie wstawi sobie do domu złotych klamek bo będzie jeszcze bardziej na minusie. Poza kwestią niespójności w wypowiedziach dotyczących stanu budżetu, rażące jest tutaj porównanie postulatów niepełnosprawnych do „złotych klamek”, a więc kiczu i zbędnego blichtru. Panie i panowie rządzący – opieka nad niepełnosprawnymi to żadna złota klamka, to obowiązek państwa – tym bardziej takiego, którego elity tak chętnie powołują się na wartości chrześcijańskie. Cytaty rządzących na temat niepełnosprawnych można by było mnożyć – na uwagę zasługuje również wypowiedź, że są  oni zagrożeniem epidemiologicznym jednocześnie zamykając przed nimi prysznic…

Podsumowując te wszystkie wypowiedzi i traktowanie osób protestujących przez partię rządzącą, jestem zdziwiony, że do protestów nie dołączyły się organizacje takie jak KOD, Obywatele RP czy wreszcie KEP. Potrafimy dyskutować i robić marsze dotyczące abstraktów – przykładem niech będzie marsz „Jesteśmy i będziemy w Europie” gdzie szacunkowo wzięło udział 240 tysięcy osób! Gdyby tyle osób wyszło na ulice i zorganizowało marsz poparcia dla osób niepełnosprawnych, państwo musiałoby się zainteresować nimi, ponieważ przykułoby to uwagę światowych mediów. Jednak my uznaliśmy, że ta sprawa nas nie dotyczy – oczywiście wiele mediów mówi, że jest to temat najwyższej wagi – jednak tak na prawdę mało kto coś dla nich zrobił.

Nie chodzi nam tutaj o to aby KOD czy KEP pisali ustawy – bo nie jest to ich rolą. Chodzi o zwrócenie uwagi, że my jako demokraci czy my jako katolicy nie powinniśmy się zgadzać na przemoc – bo miała ona miejsce w naszym Sejmie. Właśnie dlatego, że jesteśmy katolikami (podobnie jak gros osób z PiS), powinniśmy pomóc osobom najbardziej potrzebującym, które nie mają siły walczyć takimi metodami jak górnicy czy rolnicy. Szkoda, że Konferencja Episkopatu Polski nie napisała na przykład listu na ten temat – nie chodzi tutaj, oczywiście, o to, by biskupi postulowali wprowadzenie dodatku określonej wysokości, ale by wspomnieli na przykład, że katolik nie powinien się zgadzać na takie traktowanie bliźniego. Rolą Kościoła jest troska o najsłabszych, bezbronnych – a takimi nie są wyłącznie dzieci poczęte… Oczywiście, nie oznacza to, że wśród ludzi Kościoła nie było takich, którzy się tematem zainteresowali i pomogli, jak mogli: niezawodny Szymon Hołownia czy „kobieta ogień” siostra Chmielewska byli na posterunku, za co jesteśmy im niezmiernie wdzięczni.

Niestety, kościelny mainstream milczał. Wiele osób powtarza, że protestujący wygrali – miejsce w debacie publicznej. Ale czy im potrzebne jest to miejsce w debacie czy realna pomoc? Z tym pytaniem zostawiamy Was do samodzielnego przemyślenia.