Kieszonkowy atlas spowiedników. Jak rozpoznać trujących i całkiem zjadliwych?

#mojaSpowiedź

Przed nami Wielki Tydzień. Większość z nas zapewne umyła już okna, ale szorowanie duszy – czyli spowiedź – zostawiamy zwykle na ostatnią chwilę. Do konfesjonału udajemy się więc zwykle tuż przed Wielkanocą – czasem wynika to ze strachu przed tym, co nas tam spotka (a „konfrontację” z tym, czego się boimy, zwykle prokrastynujemy (czyli odwlekamy) albo z tego, że chcemy mieć pewność, że w czasie Zmartwychwstania będziemy mogli wypełnić jedno z przykazań kościelnych i – nieumorusani jakimś paskudnym grzechem – przystąpimy do Komunii. Do spowiedzi jednak trzeba trojga – nas samych, Boga oraz Jego podwykonawcy – czyli spowiednika. Od kapłana siedzącego w konfesjonale zależy naprawdę bardzo, bardzo dużo (Szymon Hołownia pisał nawet kiedyś, że w konfesjonałach marnują się hektolitry Bożej łaski). Na podstawie doświadczeń własnych oraz naszych praktykujących znajomych stworzyliśmy więc podręczny atlas spowiedników – być może przyda się on tym, którzy przy kratkach konfesjonału doświadczyli już kiedyś duchowego zatrucia i chcą uniknąć tego w przyszłości…

• SPRINTER
• Działanie na duszę i umysł: Jadalny.
• Miejsce występowania: Zwykłe kościoły parafialne.
• Opis: Spowiedź u niego trwa około dwóch minut. Nieważne, czy spowiadasz się z częstych spóźnień, czy z morderstwa teściowej – za pokutę otrzymujesz 10 „zdrowasiek”. Grzechy zostają Ci odpuszczone, ale nie uzyskasz u niego odpowiedzi na nurtujące Cię pytania.
• Nasze obserwacje: W jednym z kościołów, do którego niegdyś uczęszczałam, pewien spowiednik w trakcie wykonywania posługi zwykł trzymać na kolanach „Teletydzień”. Uwaga: to nie jest wyolbrzymienie – tak naprawdę było. Kiedyś, usłyszawszy moje grzechy, obrócił się lekko w moją stronę i powiedział „Bardzo dobrze, że się wyspowiadałaś”. I tu – mimo jego nienachalności – byliśmy zgodni.

• TROPICIEL GRZECHÓW SEKSUALNYCH
• Działanie na duszę i umysł: Trujący – zwłaszcza dla młodych kobiet!
• Miejsce występowania: Może występować wszędzie, ale niektórzy badacze twierdzą, że najczęściej można go spotkać podczas kursów przedmałżeńskich lub na wyjazdach młodzieżowych.
• Opis: Opowieść o tym, jak okradłeś bank, nie zrobi na nim większego wrażenia – w przeciwieństwie do masturbacji, współżycia pozamałżeńskiego, stosowania antykoncepcji etc. Na wyznania win tego rodzaju potrafi zareagować bardzo emocjonalnie. Niekiedy dopytuje, każe „doprecyzować”, sugeruje seksualne rozpasanie lub raczy „życiowymi” mądrościami („seks z prezerwatywą to jak lizanie lizaka przez papierek”).
• Nasze obserwacje: Pewna znajoma spowiadała się kiedyś z różnych grzechów (zróżnicowanych pod względem ciężaru). Znalazł się wśród nich seks przedmałżeński. W odpowiedzi usłyszała, że jest… „nadgryzionym jabłkiem”. No cóż… niektórzy z tej opowieści się śmiali. Inni zdobyli argument za tym, że spowiedź, księża i w ogóle wiara są tylko narzędziami do wbijania ludzi (zwłaszcza kobiet) w poczucie winy, a więc… lepiej ich unikać.
• PS Ten typ spowiednika pojawił się też w powieści Marqueza „Miłość w czasach zarazy”. Tropiciel zapytał główną bohaterkę przy spowiedzi, czy kiedykolwiek zdradziła męża. Fermina, zszokowana i urażona, odeszła od konfesjonału. I już nigdy tam nie wróciła.
• RÓWNY GOŚĆ
• Działanie na duszę i umysł: jadalny
• Miejsce występowania: zwykłe parafie, ale też pielgrzymki i rekolekcje
• Opis: Zwykle niemało w życiu przeszedł, więc niewiele jest go w stanie zdziwić. Nie potępia nikogo, rozumie ludzkie słabości. Nie zdarzyło się, by komuś „dowalił”. Nic co ludzkie, nie jest mu obce – jeśli tylko żałujesz swoich poczynań, od spowiedzi odejdziesz podbudowany… i z odczuciem ogromnej ulgi.
• Nasze obserwacje: Pomaga tym, którym wydaje się, że „tylko oni są tak źli”. W przypadku grzechów „seryjnych” czy związanych z nałogami, może niewystarczająco motywować do trwałej zmiany.
• DRĘCZYCIEL 
• Działanie na duszę i umysł: Trujący! Uważać na niego powinni zwłaszcza skrupulanci, dzieci oraz osoby wrażliwe na krytykę.
• Miejsce występowania: Często można go spotkać w parafiach, o których mówi się, że są „nieobojętne politycznie”.
• Opis: Może być w sędziwym wieku, ale zdarzają się też młodzi, „zbyt zaangażowani” księża, którzy należą do tego gatunku. Wyznając grzechy, widzisz na jego twarzy niezadowolenie, a nawet przerażenie. Daje Ci odczuć, że to, co zrobiłeś, jest straszne – nagle masz poczucie, że wszystkie Twoje grzechy lekkie tak naprawdę są śmiertelne. Często straszy (zdarza się, że i samym piekłem) i zadaje pokuty, które trudno jest wypełnić. Spowiedź u niego często przypomina seans w komnacie tortur.
• Nasze obserwacje: Bywa przerażający. Kiedyś, w wieku około 10 lat, przystąpiłam do spowiedzi. Trafiłam na Dręczyciela. Moim przewinieniem (niewątpliwie niemałym) było to, że w wakacje nie zawsze chodziłam do kościoła. Dowiedziałam się, że popełniam jeden z najgorszych możliwych grzechów i że nie chce się mu (spowiednikowi) dać mi rozgrzeszenia. Przez jakiś czas bałam się spowiedzi – i szukałam jedynie Sprinterów.
• MISTRZ DUCHOWOŚCI
• Działanie na duszę i umysł: jadalny (i bardzo bogaty w składniki odżywiające ducha!)
• Miejsce występowania: zazwyczaj klasztory (mistrzowie duchowości zwykle bywają zakonnikami).
• Opis: Spowiednik doskonały. Nie tylko słucha Twoich grzechów, ale również stara się nakreślić Twój duchowy portret” – zapyta o to, jak się modlisz, czy czytasz Pismo Święte, jak przeżywasz relację z Bogiem. Wymagający, ale i wrażliwy – nie krzyczy, nie unosi się, nie upokarza. Słucha i wyciąga wnioski. Nie ma jednego „zestawu pokut” dla wszystkich penitentów, w zależności od dnia tygodnia – do każdego spowiadającego się podchodzi indywidualnie.
• Nasze obserwacje: Przystąpiłam kiedyś do spowiedzi po dłuższym (a nawet bardzo długim) okresie. Przypadkiem (bądź nie!) po drugiej stronie znalazł się właśnie Mistrz. Kiedy już wyplułam z siebie swoje niecne uczynki w ilości hurtowej, spodziewałam się ostrego zbesztania i nakazu udania się na kolanach do Częstochowy w ramach pokuty. Jakież było moje zdziwienie, gdy za pokutę Mistrz „zadał mi”… zastanowienie się nad tym, co w tym moim mocno pokręconym życiu było DOBREGO. A potem poświęcił sporo czasu na rozmowę o moich rozterkach i wątpliwościach. Z kaplicy wyszłam wewnętrznie odmieniona, spokojna i… zszokowana. Jeżeli ktoś uważa, że spowiedź nic nie wnosi do jego życia – to widocznie nie spotkał jeszcze Mistrza.

Jeśli udajemy się do lekarza – zazwyczaj wybieramy tego najlepszego. Nie ma, niestety, aplikacji, która umożlwiałaby znalezienie najlepszego spowiednika, najlepiej z określoną „specjalizacją” (może kiedyś Kacper podejmie się stworzenia serwisu „ZnanySpowiednik”?). Tym bardziej nie warto zatem wybierać spowiednika „pierwszego z brzegu”. Szukajmy, pytajmy znajomych, szukajmy informacji w Internecie – choć grzechy odpuszcza sam Bóg, to jednak ci, którzy pracują w Jego winnicy, mają ogromny wpływ na nasze życie duchowe – mówimy to nie jako wybitni teolodzy moraliści, ale na podstawie własnych przeżyć. Warto też pamiętać, że jeżeli wydaje się nam, że spowiedź to przykry obowiązek, strata czasu lub kwadrans upokorzenia – to wcale nie oznacza to, że pomysł Boga na ten sakrament był chybiony. Najprawdopodobniej po prostu musimy szukać „tego jedynego” spowiednika dalej.

Ale z drugiej strony, nie wolno nam w tym wszystkim zatracić perspektywy wiary. Nawet, jeśli kiedyś trafimy na zafiksowanego na sferze seksualności dręczyciela z  wzrokiem utkwionym w „Teletygodniu” – pamiętajmy o tym, że tak naprawdę spotykamy się z Tym, który rozumie. I czeka na to, by kolejny raz nam przebaczyć.

PS O spowiedzi i jej podobieństwie do pilingu pisaliśmy również TUTAJ: https://katolwica.blog.deon.pl/2017/10/08/spowiedz-roprowadz-po-powierzchni-duszy-jak-piling/