Rodzina, w której nie brak różnorodności. Za co kocham Kościół?

Pod ostatnim postem – który był jednocześnie tematem miesiąca na Deonie – pojawiły się komentarze mówiące o tym, że następnym razem dobrze by było przeczytać o tym, co w Kościele jest dobrego. W pełni się z tym zgadzam – kiedy mówimy o czymś, co jest dla nas ważne (czyli na przykład o rodzinie), powinniśmy zachowywać równowagę – wskazaujemy na braki, wady, defekty, ale nie możemy pomijać także zasobów, mocnych stron – tę zasadę stosuje się na przykład wtedy, kiedy na konsultację czy terapię zgłasza się rodzina – a Kościół jest taką właśnie, pełną różnorodności, rodziną.

Nie będę pisała o tym, że Kościół daje nam sakramenty, jest widocznym znakiem Chrystusa na ziemi etc. – to jest oczywiste i stanowi rdzeń naszej wspólnoty. Chciałabym wymienić kilka rzeczy bardziej „zewnętrznych”, które urzekają mnie w naszym „jednym, świętym, powszechnym i apostolskim Kościele”. Oto one:

1. Działalność charytatywna. Kiedy pisałam pracę magisterską na psychologii (dotyczyła ona wpływu duchowości i religijności na emocjonalne funkcjonowanie osób opiekujących się umierającymi w hospicjach), moja promotor jakby z automatu skierowała mnie do hospicjum Caritasu. Później ja sama wgłębiłam się w temat – i doszłam do niby oczywistego wniosku, że ilość inicjatyw (lub po kościelnemu „dzieł”), jakie Kościół podejmuje na rzecz potrzebujących, jest po prostu niesamowita. Nie będę teraz pisała o poszczególnych aktach pomocy – clue stanowi to, że – jak mówi raport ISKK – Kościół jest największą po państwie instytucją pomocy potrzebującym w Polsce.
2. Pielęgnowanie tradycji i kultury. W podróżowaniu nieustannie zachwyca nas to, że zwykle, kiedy wejdziemy do małego, niepozornego kościółka, możemy tam znaleźć prawdziwe skarby – nigdy nie wiadomo, czy w małej świątyni na uboczu nie znajduje się piękny, barokowy obraz. Kościół przechowuje i broni piękna, a także je tworzy. W Muzeach Watykańskich, które odwiedziliśmy parę lat temu, możemy cieszyć oczy (i ducha!) nie tylko perłami sztuki sakralnej, ale przedchrześcijańskiej.
3. Wspaniałe media katolickie. Niestety, w żadnym silnych bodźców świecie prasa ulega tabloidyzacji – na kartach dzienników czy na portalach internetowych znajdziemy tanią sensację, opatrzoną „szokującym” zdjęciem. Ale pewnych mediów katolickich to nie dotyczy. Na rynku nie brak jest tygodników czy miesięczników, a także kanałów na YouTube czy portali, które kierują się zasadami etyki dziennikarskiej i opisują rzeczywistość w całej jej złożoności.
4. Stałość i przewidywalność. Jak pisała autorka powieści obyczajowej „Żelbeton” (pozdro dla kumatych ;)) „Nowa polska rzeczywistość jest kolorowym straganem idei”. I łatwo jest się między tymi straganami pogubić. Co i rusz w mediach pojawiają się nowi idole-celebryci, genialne pomysły na życie, subkultury czy filozofie. Współczesny człowiek, który chciałby za tym wszystkim podążać, jest zatem niezwykle pogubiony. Tym, co jest stałe i zasadniczo niezmienne, jest Kościół i jego nauczanie, którego „esencja” jest taka sama od przeszło 2 tysięcy lat. Sama uwielbiam uczęszczać na Mszę trydencką – lubię myśleć sobie, że tymi samymi słowami modlili się ludzie kilkaset lat wcześniej, w miejscach oddalonych o kilkaset kilometrów. To naprawdę robi wrażenie. I daje poczucie bezpieczeństwa i stabilizacji.
5. Obecność wspaniałych działaczy świeckich  i duchownych. Szymon Hołownia. Siostra Chmielewska. Ksiądz Boniecki. Jola Szymańska. Można by wymieniać jeszcze długo, bo lista osób, które robią w świecie fantastyczne rzeczy – a swoje wartości „osadzają” w chrześcijańskim światopoglądzie – naprawdę nie kończy się na kilku nazwiskach. Wcale nie są to ludzie oderwani od rzeczywistości, żyjący w mnisich celach – raczej osoby, które wychodzą naprzeciw światu i potrzebom jego mieszkańców. O naszych ulubionych katocelebrytach pisałam resztą kiedyś osobny post: https://katolwica.blog.deon.pl/2017/08/09/siedmiu-wspanialych-lista-naszych-ulubionych-katocelebrytow/

Sądzę, że teraz, po opisaniu tego, co mnie (i nie tylko mnie!) w Kościele pociąga i urzeka, obraz jest pełniejszy. Z drugiej strony, chciałabym „zgłosić” pewną uwagę: nie powinniśmy, jako ludzie Kościoła, obawiać się krytyki naszej Wspólnoty. To nie jest tak, że każdy, kto dostrzega w nim na przykład obecność kiczu lub retoryczne nadęcie, jest antychrystem i sprzyja lewackiej dżęderideologii. Zdrowe rodziny, pewne swoich więzów i wartości, nie mają problemu z przyjmowaniem krytyki na swój temat lub na temat zachowania jej poszczególnych członków. Zazwyczaj im bardziej rodzina „oporuje”, tym poważniejsze i głębsze skrywa problemy. Nie powinniśmy więc żyć w przekonaniu, że krytyka Kościoła jest równoznaczna ze zdradą (lub spiskiem). Gorzkie słowa mogą wynikać z troski i chęci dokonywania zmian na lepsze. W końcu, jak twierdził Jerzy Turowicz: „Jeśli Kościół kochasz, krytykujesz.”

A przecież nie sposób jest go nie kochać.